Jeśli pacjent w wywiadzie zgłasza bóle lewego barku, to konwencjonalna medycyna skupia się na rejonie, w którym pacjent ma objawy lub podejrzewa kręgosłup szyjny. Przepisane zostają zabiegi laserowe, pole magnetyczne, prądy przeciwbólowe, ćwiczenia, jeśli nie ma do nich przeciwwskazań.
Staw barkowy składa się tak naprawdę z pięciu stawów: łopatkowo-ramienny, barkowo-obojczykowy, mostkowo-obojczykowy, podbarkowy (nie jest stawem anatomicznym, lecz fizjologicznym), żebrowo-łopatkowy (fizjologiczny). Niektórzy autorzy wliczają także w ten system przejście kręgosłupa szyjnego w piersiowy (między kręgiem siódmym szyjnym i pierwszym piersiowym). Te stawy są kompleksem i są ze sobą sprzężone, więc osteopata sprawdza je i mięśnie, które na nie wpływają, ale idzie też znacznie dalej. Okolica barkowa koresponduje z unerwieniem z poziomów szyjnych. Nerw przeponowy jest właśnie unerwiony z takich poziomów C3C4C5, dlatego osteopata będzie też pracował na przeponie (jednym z najważniejszych mięśni w ludzkim organizmie). Obojczyk łączy kończynę górną z tułowiem, a przez mięsień mostkowo-obojczykowo-sutkowy łączy się z czaszką. Kiedy dodatkowo pacjent zgłasza, że miewa też uczucie ściskania w nadbrzuszu lub zgagę, to należy sprawdzić narządy, takie jak żołądek czy przełyk. Pacjenci po stłuczkach samochodowych lub upadkach często doznają urazów górnych żeber, zaburzeń w obrębie opłucnej czy płucach.
Podsumowując, osteopata nie leczy tylko objawu – łokcia tenisisty czy kolana skoczka, ale przede wszystkim leczy człowieka. Oczywistym jest, fakt, że medycyna osteopatyczna nie leczy ze wszystkich schorzeń, konieczna jest współpraca z lekarzami, gdyż nie zawsze można pomóc leczeniem manualnym.